Heer, U bent ons een toevlucht geweest van geslacht op geslacht. Nog voor de bergen waren geboren, voor U aarde en land had gebaard – U bent, o God, van eeuwigheid tot eeuwigheid.
U doet de sterveling terugkeren tot stof en zegt:
‘Keer terug, mensenkind.’ Duizend jaar zijn in Uw ogen als de dag van gisteren die voorbij is, niet meer dan een wake in de nacht.
U vaagt ons weg als slaap in de morgen, als opschietend gras dat ontkiemt in de morgen en opschiet, en ’s avonds verwelkt en verdort.
Wij komen om door Uw toorn, door Uw woede bezwijken wij. U hebt onze zonden vóór U geleid, onze geheimen onthuld in het licht van Uw gelaat.
Al onze dagen gaan heen door Uw woede, wij beëindigen onze jaren in een zucht. Zeventig jaar duren onze dagen, of tachtig als wij sterk zijn. Het beste daarvan is moeite en leed, het gaat snel voorbij en wij vliegen heen.
Wie kent de kracht van Uw toorn, wie vreest oprecht Uw woede? Leer ons zo onze dagen te tellen dat wijsheid ons hart vervult.
Keer U tot ons, HEER – hoe lang nog? Ontferm U over Uw dienaren. Vervul ons in de morgen met Uw liefde, laat ons van blijdschap juichen, al onze dagen.
Geef ons vreugde, vergoed de dagen dat U ons kwelde, de jaren dat wij ellende doorstonden. Toon Uw daden aan Uw dienaren, maak Uw glorie bekend aan hun kinderen.
Laat ons Uw genade zien, Heer, onze God. Bevestig het werk van onze handen, het werk van onze handen, bevestig dat.
